Οι μυρωδιές της πόλης

Πώς λέμε οι εικόνες της πόλης; Οι ήχοι της πόλης;
Ε, αυτό το νέο επαναστατικό ποστ μιλάει για τις μυρωδιές της πόλης. Δυστυχώς, αν και η τεχνολογία έχει προχωρήσει πολύ, η μυρωδιά είναι κάτι που δεν μπορούμε να αναπαράγουμε όπως η εικόνα ή ο ήχος, οπότε εύχομαι να βρείτε το κείμενό μου αρκετά ευωδιαστό... :P

Ανεβαίνοντας στην Αθήνα, πρωί προς μεσημέρι (μία από τις τυχερές μέρες που έχουμε αργούτσικα μάθημα, 11.30 το πρωί), μέσα στο λεωφορείο, ξαφνικά, μέσα σε μια ανεξήγητη βαρεμάρα ταξιδίου, η μύτη μου οσφραίνεται την απόλυτα ξεσηκωτική μυρωδιά: λουκάνικο ψητό! Αύξηση διαμέτρου της κόρης, αύξηση των καρδιακών παλμών, αυξημένη έκκριση σιέλου και όλες αυτές οι επιστημονικούρες take place. Το στομάχι γουργουρίζει. Έχω ακόμα ώρες μέχρι να γυρίσω σπίτι, όπου θα με περιμένει κάποιο λαχταριστό κρεατικό -ελπίζω..... :)

Κατεβαίνοντας στην Τεχνόπολη, διασχίζω την Πειραιώς όπου και έχω την ατυχία να φάω όλο το καυσαέριο στη μάπα. [environ-mentalist spirit mode on] Θα πρέπει σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς να δίνουν επιδότηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση σε όποιον θέλει να αγοράσει υβριδικό αυτοκίνητο! Δεν είναι πράγματα αυτά! [environ-mentalist spirit mode off/]

Μετά την Πειραιώς ο Παράδεισος: στα κάγκελα της Τεχνόπολης δεσπόζουν άνθη γιασεμιού... (Jasmin sp. οικογένεια Oleaceae, εγώ το είχα πει στον Κωνσταντινίδη θυμάμαι, μια μέρα στη θεωρία Συστηματικής! :D) Πόσον καιρό κάνω την ίδια διαδρομή και τώρα το πρόσεξα... Υπέροχη μυρωδιά, μυρίζω το γιασεμί και νομίζω ότι για λίγο μεταφέρομαι σε κάποιο νησί, κάποιο βουνό, εξοχή, εκτός Αθηνών... Τι ωραία που θα ήταν αν μπορούσα έστω για μία μέρα να κάνω αυτή την απόδραση... (Οκ, αρκετά ονειρεύτηκα, back to reality…)

Περπατώντας προς το Γεωπονικό, στο στενό δρομάκι της Τριπτολέμου, μπορώ να μυρίσω τυρόπι- ... Όχι, όχι, για στάσου, δε γίνεται αυτό. Δεν είναι τυρόπιτα που μυρίζει συνήθως ο κάθε φούρνος, αλλά σπανακόπιτα! :O Πραγματικά σοκάρομαι, γκρεμίζεται ο εσωτερικός μου κόσμος...
Αχχχχ, μία τα λουκάνικα, μία οι πίτες τους, μου άνοιξε η όρεξη... ;P

Ακολουθεί η άφιξη στη σχολή. Οι μυρωδιές εκεί δεν είναι και τόσο ευχάριστες, εφόσον πάντα υπερισχύει η υπέροχη ευωδιά των... παραγώγων των ζωακίων μας. Καλές οι αγελαδίτσες, γλυκούλικα τα προβατάκια, αλλάαα αφήνουν πίσω τους μια απερίγραπτη μυρωδιά... :P

Μετά μάθημα, μπλα μπλα μπλα, και μετά πάλι λεωφορεία και πίσω σπίτι.

Κατεβαίνοντας από το πρώτο λεωφορείο, περνώ έξω από διάφορα μαγαζιά. Τα μαγαζιά με ρούχα πάντα μυρίζουν βανίλια, γιατί άραγε; Παραπέρα μία κυρία που σφουγγαρίζει, με τη γνωστή μυρωδιά απορρυπαντικού σφουγγαρίσματος κεράσι. Αααχ, το ίδιο είχαμε και στο σχολείο... Ωραίες εποχές κι εκείνες... :)

Πιο κάτω πετυχαίνω ένα ψητοπωλείο. Μου σπάνε τη μύτη οι γύροι. Απαπαπα, με τα φαγητά σήμερα, η πείνα βαράει κόκκινο...

Το τελειωτικό χτύπημα όμως δεν έχει έρθει ακόμα. Στη γωνία πριν τη στάση του λεωφορείου βρίσκεται ένα ζαχαροπλαστείο, που ξεχειλίζει από τη μυρωδιά καταϊφιού... Εντάξει, αν είμαι ακόμα όρθια αυτό οφείλεται στην αυτοσυγκράτηση και την εσωτερική μου δύναμη! :P

Λίγα μέτρα πιο πέρα από το σπίτι, μυρίζω μία κάπως απροσδιόριστη μυρωδιά κρεμμυδιού ή σκόρδου, ή και των δύο, η οποία συνοδεύεται από διάφορα τύπου Bollywood τραγούδια. Α, οι νέοι γείτονες, κάποια γιορτή θα έχουν. :P

Φτάνοντας επιτέλους σπίτι, με ένα στομάχι που ακουγόταν σε όποιον με προσπερνούσε ή καθόταν δίπλα μου στο λεωφορείο, τρέχω αφήνω την τσάντα και τρέχω προς την κουζίνα. Στο δρόμο μου προς τα κει, καταφέρνω να πιάσω μια μυρωδιά από ψητό κοτόπουλο με πατάτες. Οι ελπίδες μου αυξάνονται και φτάνοντας στην κουζίνα, βλέπω μια χύτρα και κάτι κατσαρόλες και στέκομαι απορημένη. Ανοίγω τη χύτρα και τι να δω; Φασολάκια...

Η απόλυτη απογοήτευση._

Το χαμόγελο σβήνεται από τα χείλη, το στομάχι κοντεύει να τα παίξει και ευθύς αμέσως αρχίζει η αναζήτηση συνοδευτικών, για να αντισταθμίσουν την πτώση από ψητό κοτόπουλο σε φασολάκια.... :P (Α ρε μάνα... :/ )

Μα καλά, ποιος ελεεινός βρήκε να μαγειρέψει ψητό κοτόπουλο με πατάτες τη μέρα που εμείς έχουμε φασολάκια;!

P.S. 1: With no means to advertise. Thank you! :)
P.S. 2: Special thanks στον συνάδελφο Πέτρο, για την ευρηματικότατη φράση που ο ίδιος εφηύρε: environ-mentalist...... (Πάρε ένα magnum :PPPP)
Are you happy now? >:(

Το αιώνιο δίλημμα

Ένα δίλημμα που πάντα με βασάνιζε και θα συνεχίσει να με βασανίζει είναι το εξής:
Τι είναι προτιμότερο; Να παραδίνεσαι με όλο σου το είναι σε κάτι ή να συγκρατείς τον εαυτό σου από την πιθανότητα να χάσεις;

Από τη μία λένε ότι όσο πιο ψηλά είσαι, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η βουτιά σου, άρα και τόσο περισσότερο θα πονέσει. Αν αφεθείς σε αυτό που ζεις και δώσεις τα πάντα, χωρίς να υπολογίσεις τίποτα, αν πετάξεις μέχρι τα ουράνια και φτάσεις ως τα σύννεφα, μπορεί να νιώσεις πάρα πολύ ωραία, μπορεί μέχρι και την ευτυχία να αγγίξεις... Όμως αν έρθει η στιγμή που όλα χάνονται; Δε θα είναι πολύ επώδυνο όταν θα χαθεί το σύννεφο κι εσύ θα πέσεις πάλι στη Γη; Δε θα νιώσεις ξαφνικά, από τη μια στιγμή στην άλλη ότι εκεί που ήσουν τα πάντα γίνεσαι το απόλυτο τίποτα; Οπότε βάζεις το μυαλό σου να σκεφτεί και λες στον εαυτό σου: "Όχι, δε θα αφήσω τον εαυτό μου να ξεφύγει.".

Από την άλλη σκέφτεσαι να συγκρατήσεις τον εαυτό σου. Όχι, δε θα δώσεις όλα όσα έχεις, δε θα είσαι τόσο διαχυτικός, δε θα αφήσεις τον εαυτό σου να περάσει τα όρια, κι όλα αυτά γιατί ξέρεις ότι θα έρθει η απογοήτευση και θα τα γκρεμίσει όλα. Έτσι δε θα είναι τόσο ψυχοφθόρο, δε θα πέσεις από τα σύννεφα. Αλλά ωφελεί να ζεις μια ζωή στο μέτριο; Να νιώθεις πράγματα και να μην τα εκφράζεις, να έχεις κι άλλα να δώσεις αλλά να τα κρατάς; Σκέφτεσαι ότι η ζωή είναι τόσο μικρή και ότι μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου όλα μπορούν να αλλάξουν τραγικά, άρα γιατί να τη χαραμίζεις χωρίς να αφήνεσαι στα συναισθήματα και στα θέλω σου;

Όταν έρθει η στιγμή να πάρεις μια τέτοια απόφαση τι κάνεις;


Coldplay - Fix You

"And high up above or down below...
...But if you never try, you'll never know
Just what you're worth..."



{Θα ήθελα αν το διαβάσετε να μου γράψετε τη γνώμη σας :) }

Το ημερολόγιο μίας Βιοτεχνολόγας

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010 (πια)

Αχ! Καλημέρα! :)
Πρώτη μέρα στη σχολή μετά από διακοπές Χριστουγέννων.
Το ξυπνητήρι χτυπάει ανά 3 λεπτά από τις 8 μέχρι και τις 8.15 οπότε και σηκώνομαι. Ατελείωτο χασμουρητό και τάση να με ξαναπάρει ο ύπνος....ΑΛΛΑ το εργαστήριο περιμένει!
Πετάγομαι από το κρεβάτι έντρομη και αρχίζω να τρέχω...

Πλύσιμο, φακοί επαφής, ρούχα, βάψιμο, παπούτσια, πρωινό και είμαι έτοιμη! (Real time (όχι PCR που λέμε εμείς οι πανεπιστήμονες, βεβαίως, βεβαίως...) προετοιμασία! Σοβαρά μιλάω! 0:) )
Το mp3 στο λαιμό, τα ακουστικά στα αυτιά, η τσάντα στην πλάτη και δρόμοο!

Η διαδρομή με τα 3 λεωφορεία είναι αρκετά κουραστική να την ακούει κανείς, πόσο μάλλον να τη διαβάζει, οπότε παραλείπεται....

Και φτάνω στη σχολή. :D
Περνώντας από τα Πράσινα χαιρετάω τα αδέσποτα σκυλάκια που φιλοξενούμε και παρατηρώ τα διάφορα φυτά λέγοντας ονομασίες (...) , περνάω έξω από το κτίριο Χασιώτη με τρομερή προσοχή να μη με ξανα-κουτσουλήσει κανένα περιστέρι (ακόμα και κάτω από τους φοίνικες οι πιθανότητες να σε κουτσουλήσει περιστέρι είναι λίγες, κι όμως την έχω πάθει 2 φορές ως τώρα...) και πηγαίνοντας προς το εργαστήριο μου έρχεται η ευωδιά από τα αγαπημένα μου προβατάκιαααα!!!! <3 <3 (Πραγματικά θα ήθελα να υιοθετήσω ένα από αυτά τα μικρούλικα! :) ) Τα χαιρετάω κι αυτά όπως μπορώ στα λίγα προβατίστικα που ξέρω και μετά από λίγο ακόμα περπάτημα φτάνω στο εργαστήριο. Πφ... Προγραμματισμός με την τσίμπλα στο μάτι... >:(

Η μέρα συνεχίζεται με αρκετό ενδιαφέρον και το μεσημεράκι που τελειώνει και το τελευταίο εργαστήριο, μετά την πλήρη ανάλυση των γεννητικών οργάνων ενός άμοιρου κριαριού -σαν αυτό που έβγαζα σα μανιακή φωτογραφία πριν λίγο- πηγαίνω προς τη στάση του λεωφορείου και οπλίζομαι με υπομονή. Περιμένοντας χαζεύω και τις μοΛόχες όπως μας τις έλεγε και ο βοτανολόγος... :P
Μετά από καμιά 10αριά λεωφορεία και περίπου μισή ώρα, έρχεται επιτέλους το επιθυμητο. Είναι κι αυτή μια στιγμή ευτυχίας μέσα στη μέρα, αυτό το κλασικό "Yeeeah!! :D" της ικανοποίησης και του θριάμβου! Και μετά από άλλο 1 λεωφορείο και περίπου μία ώρα και κάτι πάλι σπίτι.

Μετά το μεσημεριανό φαγητό ακολουθεί μάθημα στη σχολή οδήγησης. Και μετά επίσκεψη στο σπίτι εορταζόμενου με φίλους. :)

Ρουτίνα μάλλον θα λέτε.

Εγώ προσωπικά το βλέπω σαν άλλη μια ξεχωριστή υπέροχη μέρα!

Γιατί η πραγματική ευτυχία δεν βρίσκεται μόνο με το να κάνεις τη δουλειά που πάντα ονειρευόσουν ή με το να παντρευτείς τον άνθρωπο της ζωής σου -γιατί τέτοιου είδους περιστατικά δυστυχώς δε συμβαίνουν σε όλους μας και πιστεύω ότι αποτελούν γεγονότα που εξαρτώνται από την τύχη... Τα απλά είναι αυτά που μετράμε, τα μικρά όμορφα πράγματα που ντύνουν τη ζωή μας, η φύση, η μουσική, η καλή παρέα... Έτσι αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να εκτιμήσουμε αυτά τα απλά και καθημερινά που έχουμε. Να αισθανόμαστε τυχεροί με την ευκαιρία που μας δόθηκε απλόχερα, να ζήσουμε το θαύμα της ζωής και να νιώθουμε κάθε μέρα ευτυχισμένοι... :)

Γυρνώντας την Αθήνα με δυο τριαντάφυλλα στο χέρι...

Παραμονές πρωτοχρονιάς μετά από καφέ και κλασικά σουβλάκι στο Θησείο, ανέβηκα στο κέντρο για κάτι δουλίτσες. Κρατούσα δύο τριαντάφυλλα στο χέρι, ένα κόκκινο και ένα λευκό, και πήγαινα από τη Χαριλάου Τρικούπη στην Ακαδημίας κι έπειτα στο μετρό.
Και όποιος με έβλεπε χαμογελούσε.

Από τη μία χάρηκα, γιατί σκέφτηκα ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που χαίρονται με τέτοιες ευχάριστες νότες μέσα στη μαυρίλα της πόλης, κάτι τόσο απλό αλλά συγχρόνως τόσο δυνατό. Μερικές φορές την αγαπώ την Αθήνα, μπορώ να το παραδεχτώ αυτό. :)
Από την άλλη όμως σκέφτηκα ότι οι άνθρωποι πια θεωρούν τόσο απίστευτο και τόσο ασυνήθιστο το να βλέπουν ένα τόσο απλό θέαμα, μια νέα κοπέλα να κρατά λουλούδια... Μια τέτοια εικόνα έχει καταντήσει εικόνα από παλιό λογοτεχνικό βιβλίο... Έχουν χάσει την πραγματική ζωή, μιλώντας συνέχεια στο κινητό, καθώς βάζουν τις φωνές στο/στη σύζυγο που δεν έφτιαξε τελικά τα τυροπιτάκια που έλεγε για αύριο, κρατώντας τσάντες με έτοιμες αγοραστές βασιλόπιτες, κατεβάζοντας ατελείωτα καντήλια στους ταξιτζήδες που κλέβουν τον κόσμο ή στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς που αργούν πάντα ή ακόμα μέσα από το αμάξι τους, για εκείνον τον άσχετο που διπλοπαρκάρισε...

Μέχρι να φτάσω σπίτι το κόκκινο τριαντάφυλλο είχε μαυρίσει στην άκρη των πετάλων... Το λευκό ακόμα κρατιόταν με νύχια και με δόντια...
(Και η γνωστή παρέμβαση της Βιοτεχνολόγας: αυτό σημαίνει ότι δεν είχαν ποτιστεί με αντιδιαπνευστικό ή STS που τα βοηθά να αντέξουν όταν αποχωρίζονται από τη ρίζα...)

Μάδησε το τριαντάφυλλο. Και την επόμενη και το λευκό. Σαν τους ανθρώπους που μέσα στη δίνη της καθημερινότητας χάνουν το νόημα χάνοντας έτσι και την όρεξη για ζωή.