Το ημερολόγιο μίας Βιοτεχνολόγας

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010 (πια)

Αχ! Καλημέρα! :)
Πρώτη μέρα στη σχολή μετά από διακοπές Χριστουγέννων.
Το ξυπνητήρι χτυπάει ανά 3 λεπτά από τις 8 μέχρι και τις 8.15 οπότε και σηκώνομαι. Ατελείωτο χασμουρητό και τάση να με ξαναπάρει ο ύπνος....ΑΛΛΑ το εργαστήριο περιμένει!
Πετάγομαι από το κρεβάτι έντρομη και αρχίζω να τρέχω...

Πλύσιμο, φακοί επαφής, ρούχα, βάψιμο, παπούτσια, πρωινό και είμαι έτοιμη! (Real time (όχι PCR που λέμε εμείς οι πανεπιστήμονες, βεβαίως, βεβαίως...) προετοιμασία! Σοβαρά μιλάω! 0:) )
Το mp3 στο λαιμό, τα ακουστικά στα αυτιά, η τσάντα στην πλάτη και δρόμοο!

Η διαδρομή με τα 3 λεωφορεία είναι αρκετά κουραστική να την ακούει κανείς, πόσο μάλλον να τη διαβάζει, οπότε παραλείπεται....

Και φτάνω στη σχολή. :D
Περνώντας από τα Πράσινα χαιρετάω τα αδέσποτα σκυλάκια που φιλοξενούμε και παρατηρώ τα διάφορα φυτά λέγοντας ονομασίες (...) , περνάω έξω από το κτίριο Χασιώτη με τρομερή προσοχή να μη με ξανα-κουτσουλήσει κανένα περιστέρι (ακόμα και κάτω από τους φοίνικες οι πιθανότητες να σε κουτσουλήσει περιστέρι είναι λίγες, κι όμως την έχω πάθει 2 φορές ως τώρα...) και πηγαίνοντας προς το εργαστήριο μου έρχεται η ευωδιά από τα αγαπημένα μου προβατάκιαααα!!!! <3 <3 (Πραγματικά θα ήθελα να υιοθετήσω ένα από αυτά τα μικρούλικα! :) ) Τα χαιρετάω κι αυτά όπως μπορώ στα λίγα προβατίστικα που ξέρω και μετά από λίγο ακόμα περπάτημα φτάνω στο εργαστήριο. Πφ... Προγραμματισμός με την τσίμπλα στο μάτι... >:(

Η μέρα συνεχίζεται με αρκετό ενδιαφέρον και το μεσημεράκι που τελειώνει και το τελευταίο εργαστήριο, μετά την πλήρη ανάλυση των γεννητικών οργάνων ενός άμοιρου κριαριού -σαν αυτό που έβγαζα σα μανιακή φωτογραφία πριν λίγο- πηγαίνω προς τη στάση του λεωφορείου και οπλίζομαι με υπομονή. Περιμένοντας χαζεύω και τις μοΛόχες όπως μας τις έλεγε και ο βοτανολόγος... :P
Μετά από καμιά 10αριά λεωφορεία και περίπου μισή ώρα, έρχεται επιτέλους το επιθυμητο. Είναι κι αυτή μια στιγμή ευτυχίας μέσα στη μέρα, αυτό το κλασικό "Yeeeah!! :D" της ικανοποίησης και του θριάμβου! Και μετά από άλλο 1 λεωφορείο και περίπου μία ώρα και κάτι πάλι σπίτι.

Μετά το μεσημεριανό φαγητό ακολουθεί μάθημα στη σχολή οδήγησης. Και μετά επίσκεψη στο σπίτι εορταζόμενου με φίλους. :)

Ρουτίνα μάλλον θα λέτε.

Εγώ προσωπικά το βλέπω σαν άλλη μια ξεχωριστή υπέροχη μέρα!

Γιατί η πραγματική ευτυχία δεν βρίσκεται μόνο με το να κάνεις τη δουλειά που πάντα ονειρευόσουν ή με το να παντρευτείς τον άνθρωπο της ζωής σου -γιατί τέτοιου είδους περιστατικά δυστυχώς δε συμβαίνουν σε όλους μας και πιστεύω ότι αποτελούν γεγονότα που εξαρτώνται από την τύχη... Τα απλά είναι αυτά που μετράμε, τα μικρά όμορφα πράγματα που ντύνουν τη ζωή μας, η φύση, η μουσική, η καλή παρέα... Έτσι αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να εκτιμήσουμε αυτά τα απλά και καθημερινά που έχουμε. Να αισθανόμαστε τυχεροί με την ευκαιρία που μας δόθηκε απλόχερα, να ζήσουμε το θαύμα της ζωής και να νιώθουμε κάθε μέρα ευτυχισμένοι... :)

Γυρνώντας την Αθήνα με δυο τριαντάφυλλα στο χέρι...

Παραμονές πρωτοχρονιάς μετά από καφέ και κλασικά σουβλάκι στο Θησείο, ανέβηκα στο κέντρο για κάτι δουλίτσες. Κρατούσα δύο τριαντάφυλλα στο χέρι, ένα κόκκινο και ένα λευκό, και πήγαινα από τη Χαριλάου Τρικούπη στην Ακαδημίας κι έπειτα στο μετρό.
Και όποιος με έβλεπε χαμογελούσε.

Από τη μία χάρηκα, γιατί σκέφτηκα ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που χαίρονται με τέτοιες ευχάριστες νότες μέσα στη μαυρίλα της πόλης, κάτι τόσο απλό αλλά συγχρόνως τόσο δυνατό. Μερικές φορές την αγαπώ την Αθήνα, μπορώ να το παραδεχτώ αυτό. :)
Από την άλλη όμως σκέφτηκα ότι οι άνθρωποι πια θεωρούν τόσο απίστευτο και τόσο ασυνήθιστο το να βλέπουν ένα τόσο απλό θέαμα, μια νέα κοπέλα να κρατά λουλούδια... Μια τέτοια εικόνα έχει καταντήσει εικόνα από παλιό λογοτεχνικό βιβλίο... Έχουν χάσει την πραγματική ζωή, μιλώντας συνέχεια στο κινητό, καθώς βάζουν τις φωνές στο/στη σύζυγο που δεν έφτιαξε τελικά τα τυροπιτάκια που έλεγε για αύριο, κρατώντας τσάντες με έτοιμες αγοραστές βασιλόπιτες, κατεβάζοντας ατελείωτα καντήλια στους ταξιτζήδες που κλέβουν τον κόσμο ή στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς που αργούν πάντα ή ακόμα μέσα από το αμάξι τους, για εκείνον τον άσχετο που διπλοπαρκάρισε...

Μέχρι να φτάσω σπίτι το κόκκινο τριαντάφυλλο είχε μαυρίσει στην άκρη των πετάλων... Το λευκό ακόμα κρατιόταν με νύχια και με δόντια...
(Και η γνωστή παρέμβαση της Βιοτεχνολόγας: αυτό σημαίνει ότι δεν είχαν ποτιστεί με αντιδιαπνευστικό ή STS που τα βοηθά να αντέξουν όταν αποχωρίζονται από τη ρίζα...)

Μάδησε το τριαντάφυλλο. Και την επόμενη και το λευκό. Σαν τους ανθρώπους που μέσα στη δίνη της καθημερινότητας χάνουν το νόημα χάνοντας έτσι και την όρεξη για ζωή.